19: കടലിന്റെ മര്‍മ്മരങ്ങള്‍

‘നാരായണീസദനം' എന്നായിരുന്നു ആ വീടിന്റെ പേര്.
കല്ലുകൊണ്ടു കെട്ടിയ ഇരുനില മാളിക.
ആ വീട് ഇന്നുണ്ടോ എന്നു നിശ്ചയമില്ല.
പക്ഷേ ദിമിത്രിയുടെ മനസ്സില്‍ അതു തകരാതെ ഇപ്പോഴും ഉണ്ട്.
ഒരു ദിവസം മാത്രമേ അവിടെ ചെലവഴിച്ചിട്ടുള്ളു എങ്കിലും.
ഒരു പകുതി പകലും ഒരു രാത്രിയും. രാത്രി അയാള്‍ ഉറങ്ങി.
അടുത്തു കിടന്നിരുന്ന വല്യമ്മ ഉറങ്ങിയതായി തോന്നിയില്ല.
തെല്ലകലെ കിടന്ന് കടല്‍ വല്ലാതെ ക്ഷോഭിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പിന്നീട് കടലിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തിലെല്ലാം അയാള്‍ ആ ദിവസത്തെ ഓര്‍ക്കാറുണ്ട്. അയാള്‍ക്ക് കടലിനെ ഭയമാണ്. ഇത്രയേറെ മുതിര്‍ന്നിട്ടും ആ ഭയത്തിന് അറുതിയായിട്ടില്ല. അവലംബമില്ലാത്ത ശൂന്യതയായിട്ടാണ് അയാള്‍ കടലിനെ കാണുന്നത്. അനന്തമായ ആ ശൂന്യത തന്നെ വലിച്ചടുപ്പിച്ച് വിഴുങ്ങിക്കളയുമോ എന്ന് അയാള്‍ പേടിക്കുന്നു. മനുഷ്യരോ മൃഗങ്ങളോ സസ്യജാലങ്ങളോ ഒന്നുമില്ലാതെ ദിക്കുകള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരിടത്ത് താന്‍ ചെന്നുപെട്ടതായി സ്വപ്നത്തില്‍ കണ്ട് അയാള്‍ ഞെട്ടിയുണരാറുണ്ട്.

ആറാട്ടുകടവില്‍ വഴി ചെന്നുമുട്ടുന്ന ഒരു മുക്കൂട്ടക്കവലയില്‍ കുളിച്ചൊരുങ്ങിയ മട്ടില്‍ നില്‍ക്കുന്ന ഒരുപാട് പുന്നമരങ്ങളാണ് ഓര്‍മ്മയില്‍ ഉള്ളത്.
പിന്നെ കടലിന്റെ വിചിത്ര ശബ്ദങ്ങള്‍.
നിരന്തരമായ ആരവത്തിനിടയില്‍ ഇടക്കൊരു നിശ്ശബ്ദതയുണ്ട്.
തുടര്‍ന്ന് ആ നിശ്ശബ്തക്കു മേലേക്ക് ചൊരിയുന്ന ഒരലര്‍ച്ച.
ചില നേരങ്ങളില്‍ അതൊരു മുരള്‍ച്ചയായി മാറും.
ചിലപ്പോള്‍ സംഗീതം പോലെ തോന്നും.
രാത്രി വല്യമ്മയുടെ അടുത്തു കിടക്കുമ്പോള്‍ ആരോ തേങ്ങിക്കരയുന്ന പോലെയും തോന്നിയിരുന്നു.

ആ തിരിവില്‍ ഒരു മീന്‍ചാപ്പയുണ്ടായിരുന്നു.
​​​​​​​ഉപ്പിലിട്ട് ഉണക്കിയ മത്തിയുടെ മണം വന്നു. കരക്ക് കയറ്റിയിട്ട ഒരുപാട് വള്ളങ്ങള്‍. അതിനടുത്തിരുന്ന് തൊഴിലാളികള്‍ തങ്ങളുടെ വലയുടെ കേടുപാടുകള്‍ തീര്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തീരെ ചെറിയ വീടുകളാണ് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത്. ചെറിയ തറകെട്ടി ഓല കുത്തിമറച്ച് മേഞ്ഞത്. അപൂര്‍വ്വമായി മാത്രം കണ്ട വേലികളും ഓലകൊണ്ടായിരുന്നു. ഭേദപ്പെട്ട വീടുകളുടെ ചുമരുകള്‍ മരപ്പാളികള്‍ അടിച്ചുണ്ടാക്കിയവയാണ്.

വല്യമ്മയുടെ പിതൃഗൃഹത്തിലേക്ക് തിരിയുന്നിടത്ത് ഒരു അത്താണി മരവും