മൂന്നു കല്ലുകള്‍

രണ്ട് (തുടര്‍ച്ച)

ടീ ഷര്‍ട്ടും ബര്‍മുഡയാണു വേഷം. തോളത്തേക്കു അഴിഞ്ഞുപരന്നും നെറ്റിത്തടമാകെ മറച്ചും മുടിയിഴകള്‍ കാറ്റില്‍ പറക്കുന്നു. വിയര്‍ത്ത നേരിയ മീശയ്ക്കു താഴെ ചുണ്ടുകള്‍ വിടര്‍ന്നു ചിരി പടരുന്നു. ഞാന്‍ കുറച്ചുനേരത്തേയിറങ്ങി നടന്നു, ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. ഞാനിവിടെ അടുത്താണു താമസം, കബീര്‍ സ്ഥലം പറഞ്ഞു, പന്തു കളിക്കാന്‍ ചില ദിവസങ്ങളില്‍ വരും, കബീര്‍ പറഞ്ഞു. നീ ചായ കുടിക്കുന്നോ,ഞാന്‍ ചോദിച്ചു. വേണ്ട, അവന്‍ പറഞ്ഞു. എവിടെയാണു താമസിക്കുന്നതെന്ന് അവന്‍ ചോദിച്ചു. ഞാന്‍ ആ സ്ഥലം പറഞ്ഞു. അവന് ആ ലോഡ്ജ് അറിയാമെന്നു പറഞ്ഞു, ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചുനേരം കൂടി സാസംരിച്ചു. നമുക്കു കുറച്ചു നടന്നാലോ എന്നു പറഞ്ഞ് അവന്‍ എണീറ്റു. ഞങ്ങള്‍ നടപ്പാതയിലൂടെ നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി, പെട്ടെന്നു ഞാന്‍ നടന്റെ വീട്ടിലെ കബീറിന്റെ പെയിന്റിങ് കണ്ട കാര്യം പറഞ്ഞു. അവന്റെ മുഖം വികസിച്ചു, ഞാന്‍ ആ സീരിസില്‍ ആറു ചിത്രങ്ങള്‍ ചെയ്തു, അവന്‍ പറഞ്ഞു
-അതൊരു പരമ്പര ആണോ, ഞാന്‍ ചോദിച്ചു
അതെ അത് എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ജീവിതാനുഭവത്തെ  ആശ്രയിച്ചു ചെയ്തതാണ്.
ആരുടെ കഥയാണ്? എന്താണത്?
അത് ആരും എഴുതിയ കഥയല്ല, എഴുതാത്ത കഥയാണ്, ഞാനത് എഴുതാന്‍ നോക്കുന്നു, 
കബീര്‍ വളരെ ഗൌരവത്തോടെ സംസാരിക്കുന്നു. വാക്കുകള്‍ ആലോചിച്ചുറപ്പിച്ചു പറയുന്നു. ഞാന്‍ നില്‍ക്കുന്നു.
-എനിക്കു മനസിലായില്ല, കബീര്‍ കഥ എഴുതാറുണ്ടോ?
-ഇല്ല. ഞാന്‍ സാഹിത്യം അല്ല ഉദ്ദേശിച്ചത്. എനിക്കറിവുള്ള കുറേപ്പേരുടെ ജീവിതമാണ്, ശരിക്കുമുള്ള ജീവിതം, കബീര്‍ പറഞ്ഞു. നിഗൂഢതയുടെ ഒരു ആവരണം പൊടുന്നനെ അവനെ പൊതിഞ്ഞതായി എനിക്കു തോന്നി.
അപ്പോഴാണ് അവന്‍ മാധവന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞത്. അയാളെ ഒരു ദിവസം ഒരുമിച്ചു കാണാന്‍ പോകാമെന്നും പറഞ്ഞു. 

ഒരു കൌതുകമുണ്ട്, ഞാനതു പറയാന്‍ വിട്ടു, മാധവന്റെ അച്ഛന്റെ പേരും കറുപ്പന്‍ എന്നാണ്, കബീര്‍ പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ വിചാരിച്ചത് എന്റെ പേരു മറ്റാര്‍ക്കും ചേരില്ലെന്നാണ്. പക്ഷേ, കബീറിന്റെ അവശേഷിക്കുന്ന പെയിന്റിങ്ങുകള്‍ കൂടി കാണ