കണ്ണീര്‍ക്കഥ 

വിവാഹം കഴിഞ്ഞ കാലത്ത് അവര്‍ ഒരുപാട് സംസാരിച്ചിരുന്നു.
ഒന്നിച്ചുള്ള സമയം മുഴുവന്‍ രണ്ടുപേരും വാതോരാതെ വര്‍ത്തമാനം പറയും. ഒന്നിച്ചല്ലാത്ത സമയത്ത് സംഭവിച്ചതും ചിന്തിച്ചതുമെല്ലാം പരസ്പരം പങ്കുവെക്കാനായി ഓര്‍ത്തുവെയ്ക്കും.
‘‘ഇത്രയേറെ പറയാന്‍ എന്താണുള്ളത്?'' വീട്ടുകാരും കൂട്ടുകാരും ചോദിച്ചു.

കുട്ടികളെ വളര്‍ത്തുന്ന കാലത്ത് അവരുടെ സംസാരം കുട്ടികളെക്കൂടി ഉള്‍പ്പെടുത്തി വികസിച്ചു. കുട്ടികളുടെ സൗകര്യാര്‍ത്ഥം അയാള്‍ അവളെ  ‘അമ്മേ' എന്നും അവള്‍ അയാളെ  ‘അച്ഛാ' എന്നും വിളിച്ചു.
അവരുടെ എല്ലാ അന്യോന്യങ്ങളും കുട്ടികളിലൂടെ പൂര്‍ത്തിയായി. 
‘അമ്മ പാലുകൊടുക്ക്, അച്ഛന്‍ കുളിപ്പിക്കാം.' 
‘അമ്മ സ്‌കൂളില്‍ കൊണ്ടുപോകാം, അച്ഛന്‍ കൊണ്ടുവരണം.'
‘അച്ഛന്‍ കണക്ക് പഠിപ്പിക്കാം. അമ്മ സയന്‍സ് പഠിപ്പിക്കും.'

കുട്ടികള്‍ വലുതായി വീടുവിട്ട് പോയപ്പോള്‍ തങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ മൗനം പരന്നിരിക്കുന്നതായി അവര്‍ അസ്വസ്ഥതയോടെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
കുട്ടികള്‍ ഇല്ലാത്ത വാചകങ്ങള്‍ താങ്ങുനഷ്ടപ്പെട്ട വള്ളികളെപ്പോലെ എളുപ്പത്തില്‍ പൊട്ടിവീണു. ഒടുക്കം പരിഹാരം കണ്ടുപിടിച്ചത് അയാളാണ്. ഫോണില്‍ വന്ന തമാശകള്‍ പങ്കുവെച്ച് അവര്‍ ഉറക്കച്ചിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി: ദാമ്പത്യഫലിതങ്ങള്‍, കിടപ്പറഫലിതങ്ങള്‍, സിനിമാഫലിതങ്ങള്‍.

എന്നാല്‍, പെട്ടെന്ന് ആവിയായിപ്പോകുന്ന സുഗന്ധതൈലമാണ് ചിരിയെന്ന് അവര്‍ വൈകാതെ മനസ്സിലാക്കി. കുറെക്കൂടി ഈടുള്ള വിഷയങ്ങള്‍ക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന കാലത്താണ് അവള്‍ക്ക് ആരോ അയച്ച ഒരു സംഭവകഥ കിട്ടിയത്. വീടുമാറുമ്പോള്‍ ഉപേക്ഷിച്ചുപോയ മനുഷ്യരെ തേടി ആയിരക്കണക്കിന് മൈല്‍ സഞ്ചരിച്ച നായയുടെ കഥ വായിച്ച് അയാള്‍ അവളുടെ മുമ്പിലിരുന്ന് വിതുമ്പിക്കരഞ്ഞു. അയാളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അവളും കരഞ്ഞു. വൈകാതെ കണ്ണീര്‍ക്കഥകളുടെ കൈമാറ്റക്കാരായിമാറി അവര്‍. മകളെ  ‘മാഡം' എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഓര്‍മ നഷ്ടപ്പെട്ട അമ്മയുടെ കഥ, അധ്യാപകന് കൊടുത്ത വാക്ക് നിറവേറ്റാനായി എഴുപതാമത്തെ വയസ്സില്‍ ബിരുദം നേടിയ വിദ്യാര്‍ത്ഥിനിയുടെ കഥ, അവസാനശ