ഞാനൊരു കൂനനുറുമ്പായ് ചുമടുചുമന്നു കുനിഞ്ഞിഴയുന്നൂ

സംഘപരിവാറിന്റെയും സവര്‍ണ്ണഹൈന്ദവികതയുടെയും പ്രതിലോമചിഹ്നങ്ങളോട് കലഹിക്കാത്ത സുഗതകുമാരിയോട് ഞാന്‍ വിയോജിക്കുന്നു. അതേ സമയം കല്ലേറുകളെ അതിജീവിച്ച്​ അവര്‍ നടത്തിയ ആശയസമരങ്ങള്‍ ചരിത്രപരമായ ഒരു യാഥാര്‍ഥ്യമാണ്. അവയുടെ മുന്നില്‍ ശിരസ്സു നമിക്കുന്നു.

കവിതാമയമായിരുന്ന ഒരു കൗമാരകാലം ഞനോര്‍ക്കുകയാണ്. സാഹിത്യാധ്യാപകര്‍ മാത്രമല്ല, ഹെഡ്മാസ്റ്ററും ഡ്രില്‍ മാഷും വരെ കവിത ചൊല്ലിപ്പഠിപ്പിക്കാന്‍ കിട്ടുന്ന അവസരങ്ങളില്‍ ക്ലാസ്സില്‍ വന്നു. സ്വയം ആസ്വദിച്ചും മതിമറന്നും അവര്‍ കവിത ചൊല്ലുമായിരുന്നു. ചങ്ങമ്പുഴയുടെ മഞ്ഞത്തെച്ചിപ്പൂങ്കുലപോലെ മഞ്ജിമ വിടരും പുലര്‍ കാലേ എന്ന കവിതയുടെ ഈണത്തില്‍ പാടാന്‍ കഴിയുമെന്ന മുഖവുരയോടെ ഒരുച്ചക്ക് ഹെഡ്മാസ്റ്റര്‍ കാളിയമര്‍ദ്ദനമെന്ന കവിത ക്ലാസ്സില്‍ ചൊല്ലി. 1959 ല്‍ സുഗതകുമാരി എഴുതിയ ആ കവിത അങ്ങനെ ഞാന്‍ ആദ്യമായി 1973ല്‍ കേള്‍ക്കുകയാണ്.

എന്നിടത്തെത്തിയപ്പോഴേക്കും ക്ലാസ്സ് ആവേശഭരിതമായി.

ഈ പദപ്രവാഹത്തില്‍, ഈ താളമേളത്തില്‍ മുഴുകിയതു മുതലാണ് സുഗതകുമാരി എന്ന കവി ഒരു ഭ്രമമായി എന്നില്‍ ആവേശിച്ചു തുടങ്ങിയത്. സുലളിതപദവിന്യാസാ രുചിരാലങ്കാരശാലിനീ എന്നൊന്നും അന്നു പറയാന്‍ അറിയില്ലെങ്കിലും ഇന്നറിയുന്നു ആ കവിത കേട്ട് ഞാനുഭവിച്ച ആ അമ്പരപ്പിനെ അങ്ങനെ വിശേഷിപ്പിക്കാമെന്ന്. അക്കാലമാകുമ്പോഴേക്ക് സുഗതകുമാരി എഴുതിക്കഴിഞ്ഞിരുന്ന കവിതകളുടെ ശീര്‍ഷകങ്ങള്‍ക്കു പോലും ഇത്തരത്തില്‍ ഒരു പദതാളമേളനം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു കൗമാരക്കാരിപ്പെണ്‍കുട്ടിയുടെ തരളഭാവങ്ങള്‍ക്ക് അവളുടെ ചാഞ്ചല്ല്യങ്ങള്‍ക്ക് ഒക്കെ ഇണങ്ങുന്നവയായിരുന്നു അവയിലെ ആത്മാലാപന സ്വഭാവം. അത് പൊതുവേ സൗമ്യവും തരളവും