എന്റെ കഥ-18

വെയിലോരത്തണല്‍ മര തീരം മഴ ചാറ്റം പൂണ്ടൊരു പെണ്‍നേരം

"ഗീതച്ചേച്ചി ആ കുഞ്ഞുങ്ങളോട് ചെയ്ത ഏറ്റവും നല്ലകാര്യം എന്താന്നറിയുമോ?''
ഞാനെന്റെ അനുജത്തിയോട് ചോദിച്ചു
"ആ മരണം. അവള്‍ മരിച്ചതു കൊണ്ട് മാത്രം ആ രണ്ട് കുഞ്ഞുങ്ങളും  രക്ഷപ്പെട്ടു''

""വീണേ എന്റെ വീണേ..''
ഒരു തുരങ്കക്കുഴലിനപ്പുറത്തു നിന്നും ചോരനനഞ്ഞു തണുത്ത പോലുള്ള ആ നിലവിളി കേള്‍ക്കെ വീണച്ചേച്ചിയുടെ ചോരക്കുഴലുകളില്‍ കുയിലുകളുടെ അപരിചിതാക്രാന്ദനമുയര്‍ന്നു. നാളുകള്‍ക്കൊക്കെയിപ്പുറത്ത് അപ്രത്യക്ഷയാ യിരുന്ന ഒളിജീവിതക്കാരി ആത്മഹത്യാവക്കില്‍ നിന്നും വിളിക്കുകയാണ്
""ഗീതേ...'' വീണച്ചേച്ചിയുടെ സ്വരം സഹതാപാര്‍ദ്രമായി.
""ഇയ്യെവിടെയാ?''
""ഇനിക്കാരുല്ല്യെടീ. ഞാന്ന് ചാവാന്‍ പോവാണ്'' വീണച്ചേച്ചി ഭയന്നു വിറച്ചു. ഒരുവിധം സമാധാനിപ്പിച്ചു. ബംഗ്ലൂരിലെ സിന്ധുച്ചേച്ചിയെ വിളിച്ചു. ആ ഒരു മണിക്കൂറില്‍ തന്നെ തീരുമാനമായി. ചേച്ചി ഭര്‍ത്താവുമൊന്നിച്ച് കാറു പിടിച്ചു പോയി. ഗീതച്ചേച്ചി വാതില്‍ക്കല്‍ തന്നെ ഉലഞ്ഞു നില്‍പ്പായിരുന്നു. ഊട്ടിയിലോ കൂനൂരോ ഉള്ള ഒരു മുന്തിരിത്തോട്ടത്തിലെ വലിയെ എസ്റ്റേറ്റു ബംഗ്ലാവില്‍ മകനും പെട്ടിയുമായ് പടിത്തിണ്ണയില്‍ തണുപ്പത്ത് തന്നെ  ഇരുന്നു. കാവല്‍ക്കാരും വാല്യക്കാരും അമ്പരന്നു നിന്നു. പട്ടികള്‍ പേടിച്ചു കുരച്ചു. മുന്തിരികള്‍ മാത്രം പഴുത്തു കുലതൂങ്ങിക്കിടന്നു. പച്ചയും കറുപ്പും റോസ്സും ഇടകലര്‍ന്നു മഞ്ഞു നനഞ്ഞു മനോഹരമായി കുലകുത്തിക്കിടന്നു.. മുന്തിരിപ്പൂക്കളുടെ നേര്‍ത്തഗന്ധം അന്തരീക്ഷത്തില്‍ പറ്റി നിന്നു. ഗീതച്ചേച്ചിയുടെ അസാമാന്യമായ വലിയ വയര്‍ കണ്ട് സിന്ധുച്ചേച്ചി സ്തംഭിച്ചു.  ഒരു പക്ഷെ പത്തു തികഞ്ഞ നില്‍പ്പുപോലെ തോന്നി. ഗര്‍ഭത്തിനൊപ്പം കഠിനവിഷാദരോഗത്തിന്റെ ഇരുട്ടു ഗീതച്ചേച്ചിയുടെ കണ്ണുകളില്‍ മയങ്ങിക്കിടന്നു. മൂത്തകുട്ടി കാര്‍ത്തിക്കിനു കഷ്ടി 8 വയസ്സുണ്ടാവും. കണ്ടാല്‍ 5 വയസ്സ് മാത്രം.  അശ്രദ്ധമായി വളരുന്ന, ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട കുട്ടിയുടെ ഭാവമായിരുന്നു അവന്. അനീമിയ ബാധിച്ചതിനാല്‍ മുഖത്ത് വിളര്‍ച്ചയുണ്ടായിരുനു. നിരതെറ്റിയ മുയല്പപല്ലുകള്‍ അശ്രദ്ധമായും പുഴുകുത്തിയും മഞ്ഞിച്ചും നിന്നു. വിരലുകളില്‍ നീണ്ട നഖങ്ങള്‍ ചളിയുടെ കറുപ്പടയാളങ്ങള്‍ ചന്ദ്രകാന്തം പോലെ നീലിച്ചു. അവന്റെ കണങ്കാലുകളില്‍