കവണ

ബാബ്റി മസ്ജിദ് ശ്രീരാമനു നല്‍കണമെന്നു സുപ്രീംകോടതി പറഞ്ഞതിന്റെ ആറാം ദിവസമാണു ഞാന്‍ കൊച്ചച്ഛന്റെ മകന്‍ മുരളീമനോഹറിന്റെ വിവാഹനിശ്ചയത്തിനു ചിത്രയോടൊപ്പം ലഖ്നോവില്‍ എത്തിയത്.

""ഇതിലിത്ര അതിശയിക്കാനൊന്നുമില്ല. സീസറിനുള്ളതു സീസറിന്. രാമനുള്ളതു രാമന്''  കൊച്ചച്ഛന്‍ പറഞ്ഞു.

അദ്ദേഹത്തിനകത്ത് ഒരു ജനസംഘക്കാരന്‍ ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ടെന്നു പണ്ടേ എനിക്കു തോന്നിയിരുന്നു.

മേലേവളപ്പില്‍ തമ്പാന്‍, ചെമ്പിലോട്ട് ശ്രീധരന്‍, കുണ്ടേന കമ്മാരന്‍ എന്നീ കര്‍സേവകര്‍ക്കൊപ്പം കാരാക്കോട്ടെ കണ്ടത്തില്‍നിന്നു മുറിച്ചെടുത്ത ചുടുകട്ടയില്‍ ‘ജയ് ശ്രീറാം' എന്ന അച്ചുകുത്തി അതും തലയില്‍ വെച്ചോണ്ട് നളന്ദ ബസ്സ് കയറിപ്പോയ കൊച്ചച്ഛന്‍ പിന്നെ തിരിച്ചു നാട്ടിലേക്കു വന്നില്ല.  

പള്ളിയുടെ മിനാരത്തിനടിയില്‍ രണ്ടായിരം പേര്‍ക്കൊപ്പം മകനും അരഞ്ഞുപോയിക്കാണുമെന്നാണ് അച്ഛമ്മയടക്കം ഞങ്ങളെല്ലാവരും വിചാരിച്ചിരുന്നത്. ഒന്നൊന്നരമാസം കഴിഞ്ഞു തമ്പാനേട്ടന്‍ വന്ന് "മനോഹരന്‍ ഇപ്പൊ ലഖ്‌നോവിലുണ്ടെ'ന്നു പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് അച്ഛമ്മയുടെ ശ്വാസം നേരെ വീണത്.

അന്നിവിടുന്ന് ഇഷ്ടികയുമായി ഇറങ്ങിയവരില്‍ കൊച്ചച്ഛന്‍ ഒഴിച്ച് ബാക്കി ആര്‍ക്കും തന്നെ മദ്രാസില്‍പോലും എത്താന്‍ സാധിച്ചില്ല.  

കൊച്ചച്ഛന്‍ എങ്ങനെ യു.പി വരെയെത്തി എന്ന കാര്യം ഇന്നും പ്രഹേളികയാണ്.  
മടക്കയാത്രയില്‍ സേലം റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ വണ്ടി നിന്നപ്പോള്‍ വെള്ളമെടുക്കാന്‍ ഇറങ്ങിയ കൂട്ടത്തില്‍ ശ്രീധരേട്ടന്‍ ഇഷ്ടിക അവിടെ ഇട്ടിട്ടു പോന്നു. 

"ഏതായാലും ഒരു വഴിക്കിറങ്ങിയതല്ലേ' എന്നും പറഞ്ഞ് തമിഴ്നാട്ടിലെ പേരുകേട്ട ചില ക്ഷേത്രങ്ങളിലൊക്കെ കറങ്ങാന്‍ തീരുമാനിച്ച തമ്പാനേട്ടന്‍ നേരെ തിരുവണ്ണാമലയിലേക്കു വിട്ടു. അതിനിടയില്‍ രാമേശ്വരത്ത് വെച്ച്, തലയിണയായി കൂടെക്കൊണ്ടു നടന്ന ഇഷ്ടിക കാണാതായി.  

പക്ഷേ, കമ്മാരേട്ടന്‍ മാത്രം അത് ഒരു പോറലുപോലുമില്ലാതെ തിരിച്ചുകൊണ്ടുവന്നു പടിഞ്ഞാറ്റയില്‍ വെച്ചു. പൂവും വെള്ളവും നിത്യവും നേദിച്ച് വിളക്കുവെച്ചു പൂജിച്ചു. അയോധ്യയില്‍ ക്ഷേത്രം ഉയരുന്നത്​ സ്വപ്നം കണ്ട്​ജീവിക്കുന്നതിനിടെ അലഹബാദ് ഹൈക്കോടതിയുടെ വിധി വരുന്നതിന് ഒരാഴ്ചമുമ്പ് കമ്മാരേട്ടന്‍ പ്ലാവില്‍ നി